Wampiryzm emocjonalny, a potrzeba uskarżania się

Administrator

Jeśli przeczytać niektóre opisy wampira emocjonalnego można dojść do wniosku że te osoby łaknące cudzych emocji, to tylko ludzie którzy uwielbiają zwracać na siebie uwagę i budzić w otoczeniu współczucie. Jeśli przychodzi do Ciebie nieznajoma osoba i zacznie nagle opowiadać o swoich problemach, a Ty popełnisz błąd i zaczniesz rzeczywiście jej słuchać, a nawet spróbujesz doradzić - wiec że wampir ma Cię w swoich sidłach!
Czy to naprawdę tak banalne? Czy nie mylimy zwykłej potrzeby bycia w centrum zainteresowania i wzbudzenia w kimś sympatii z czymś znacznie bardziej niebezpiecznym? Nasz wampir emocjonalny to starsza babcia narzekająca na syna alkoholika?

młody wampir

Heh, tylko, że przy wampirze nie możesz się oprzeć. Nawet, gdy on mówi żebyś tego nie robił to doradzasz i się starasz mu pomóc. Dlatego własnie te sidła są tak bardzo niebezpieczne

Moderator

To zes porownanie trzasnął Hunterku Smile

Od dzis unikam ''starszych babci'' bo nigdy nie wiadomo, ile ze mnie taka podstepna staruszka sciagnie ;p

Administrator

Czy moim zdaniem to 2 te same zjawiska? Nie. Dlaczego tak sądzę? Otóż podczas dialogu z przeciętną jednostką pragnącą wyrzucić z siebie swoje problemy możemy odczuwać całą gamę emocji aczkolwiek zazwyczaj nie czujemy się przez to fizycznie zmęczeni. A właśnie ten czynnik (jak i wymęczenie emocjonalne, choć to typowe w obu przypadkach ) jest moim zdaniem najlepszym indykatorem drenażu emocjonalnego wykonywanego przez taką jednostkę. Aczkolwiek to tylko moje zdanie i bardzo ciekaw jestem jak pokrywa się z Waszym poglądami.

Wewnątrz

Oj pokrywa się pokrywa V. Nie ważne ile tych emocji jesteśmy w stanie wzbudzić tylko jakiego gatunku. Czasem mam wrażenie że emocje jakie znajduję u innych są takie mdłe, bezbarwne i nużące. Zamiast być syta jestem... zmęczona.

Redaktor

Znałam co najmniej kilka takich osób, emocjonalnych wampirów. Jest chyba coś takiego we mnie, co je szczególnie przyciąga. Wszystko przez to moje podejście do ludzi: staram się ich powierzchownie nie oceniać i każdemu dać szansę. A potem wtopa.
Miałam do niedawna taką "przyjaciółkę". Ciągłe uskarżanie się i chęć zwrócenia na siebie uwagi. Ciągle coś ode mnie chciała. Sama nie dawała z siebie nic, ale wobec innych miała postawę roszczeniową. Jak jej się odmówiło - od razu obraza i foch. Ciągle mnie wykorzystywała. Po spotkaniach z nią źle się czułam, byłam wymęczona psychicznie i nerwowo. Po kilku latach nie wytrzymałam i przerwałam tę znajomość. I tak trwało to zdecydowanie za długo.

Wewnątrz

Zgodzę się. Zdarza się coś takiego i na pewno nie należy do przyjemności. Ja takie wampiorki określam mianem "upośledzonych" psycho- fizycznie. A może leniwe? Jak dla mnie wymuszona, wyżebrana energia, emocje bliskie litości nie są nic warte. Nie sycą, nie dają zadowolenia, nie podniecają. To podobnie jak z ludźmi klęczącymi na pasażu z tabliczką i proszącymi o pomoc. Wampir z litości? Co to za wampir...

Redaktor

Tak, i są to osoby, które nie tyle żalą się innym ze swych niepowodzeń, co użalają się nad sobą. W rzeczywistości jest z nimi o wiele lepiej, niż to okazują. Owszem, chcą wywołać i zwykle budzą w nas litość, ale przede wszystkim bazują na poczuciu winy. Robią to pewnie w większości przypadków nieświadomie. Taka skrzywiona osobowość emocjonalnego pasożyta.

Wewnątrz

Zgadzam się i dlatego zaznaczyłam, że takie osoby niewiele mają wspólnego z wampirem. Istotą polująca, drapieżną. Energia, emocje wydarte/ zdobyte o wiele bardziej smakują niżeli wyżebrane :/ brrr
Gdy spotykam kogoś takiego na swojej drodze od razu mam niepohamowaną ochotę pokazać mu jak się poluje Wink